Z wycinkami lasów jest jak z covidem. Ludzie nagle zaczęli je dostrzegać i wydaje im się że to coś niezwykłego. Stąd w portalach społecznościowych mnóstwo takich obrazków jak niżej. Dla okolic Iławy 3 miesiące temu porównywałem zdjęcia satelitarne z okresu 10 lat i nie widzę różnic w ilości większych rębni. Ale będę to sprawdzał też. innymi metodami. Choć na razie moja teza jest taka że ilość wycinek nie zwiększyła się znacznie w ubiegłym roku. Po prostu ludzie chętniej chodzą do lasu i je zauważają.
To psychologiczny klasyk wybiórczego postrzegania rzeczywistości. Dokładnie to co w przypadku epidemii dziur w szybach samochodów w Seattle ( Seattle windshield pitting – tłumaczenie zamieszczam poniżej). Tak jak w przypadku koronawirusa, nagle zaczęto zwracać uwagę na coś normalnego, co istniało od zawsze. Przy wirusie wchodzą w grę jeszcze elementy biznesu i wojny informacyjnej ale mechanizm psychologiczny jest taki sam. Nawet jeśli, tak jak wirus grypy, mutuje.
Okazało się że to co pisałem rok temu ( https://kurpiecki.blogspot.com/2020/04/psychoneuroimmunologia.html ) nadal jest aktualne. Szwedzkie podejście do problemu sprawdziło się. Polskie rozwiązania doprowadziły do tragedii – tzw. nadwyżkowych śmierci. Niestety znowu wchodzi tu psychologia powiązana z kalkulacją polityczną i władze nie mogą przyznać się do błędów, by nie stracić twarzy. Najprostszym wyjściem z tego bałaganu jest ogłoszenie, gdy minie sezon grypowy, że szczepienia działają, a rząd osiągną sukces. Tyle że jeśli nie zmienią strategii to problem jesienią wróci. Tak więc zamiast straszyć ludzi, obniżając ich odporność, zamiast doprowadzać ich do otyłości poprzez blokowanie możliwości aktywności fizycznej*, zamiast zamykać służbę zdrowia i blokować dostęp słońca do skóry maseczkami, trzeba robić coś przeciwnego. I mówię to jako człowiek, który od wielu lat stosuje dystans społeczny w sezonie grypowym i jak jest chory to nie kaszle przy ludziach.
A to że trzeba zacząć inaczej gospodarować w lesie to druga sprawa. Pisywałem o tym już z 10 lat temu. Już niedługo coś z tym, lokalnie zrobimy ( https://www.swuj.pl/lasy - na dole strony, od " Ważnym motywem do stworzenia LKP jest to aby w perspektywie 100-200 lat przywrócić w naszych okolicach las zbliżony kształtem do lasu pierwotnego. ").
* Już są wyniki badań na temat wpływu braku aktywności fizycznej na śmiertelność przy covidzie. Na 50000 osób. 2,5 razy większa szansa na zgon dla tych co się nie ruszają. https://bjsm.bmj.com/content/early/2021/04/07/bjsports-2021-104080
Promienie słońca uwalniają tlenek azotu ze skóry. Pomaga to organizmowi w walce z koronawirusem i innymi chorobami. Efekt jest niezależny od wpływu syntetyzowanej witaminy D. Badania wskazujące na mniejszą ilość zgonów w bardziej nasłonecznionych rejonach: https://www.ed.ac.uk/news/2021/sunlight-linked-with-lower-covid-19-deaths
Namawianie ludzi do zachowań hamujących aktywność fizyczną i blokujących dostęp światła słonecznego do skóry jest działaniem powodującym zwiększoną liczbę zgonów. Badania dotyczące przenoszenia wirusa na świeżym powietrzu i te nad skutecznością masek noszonych przez zwykłych ludzi, nie oferują żadnego uzasadnienia, na podstawie którego można by sądzić że korzyści z nakazu zasłaniania ust i nosa, są większe niż tego negatywne konsekwencje.
Aktualizacja 29.04: Okazało się że artykuł w Nature, o wzmożonych wycinkach w Europe, też opierał się na złudzeniu, w tym przypadku spowodowanym częściowo przez przez technologię, a częściowo przez niszczenie drzew przez susze czy wiatry. Wycinki, po 2015 wzrosły ale o 6% nie o 69%: https://efi.int/articles/nature
_ _ _
Incydenty z dziurkami w przedniej szybie, w Waszyngtonie. Przykład histerii społecznej wynikającej ze skupienia uwagi społeczności, poprzez media, na jednym zjawisku.
15 kwietnia 1954 r. Bellingham, Seattle i inne społeczności Waszyngtonu zauważyli dziwne zjawiska - małe dziury, wgłębienia i wgłębienia pojawiły się na przednich szybach samochodów w bezprecedensowym tempie. Początkowo uważano, że jest to dzieło wandali, ilość dziurek rośnie tak szybko, że spanikowani mieszkańcy wkrótce podejrzewają wszystko, od promieni kosmicznych po jaja pcheł piaskowych i opadu z testów bomby wodorowej. Następnego dnia do urzędników państwowych wysyłane są prośby o pomoc w rozwiązaniu problemu, który stałby się znany jako Epidemia dziurek w szybach samochodowych w Seattle.
Zaczyna się w Bellingham
Małe dziury w przedniej szybie zostały po raz pierwszy zauważone w społeczności Bellingham w północno-zachodnim Waszyngtonie pod koniec marca 1954 roku. Niewielki rozmiar dziurek skłonił funkcjonariuszy policji w Bellingham do myślenia, że uszkodzenie było dziełem wandali używających śrutu lub kulek. W ciągu tygodnia kilku mieszkańców Sedro Woolley i Mount Vernon, 25 mil na południe od Bellingham, również zaczęło zgłaszać uszkodzenia przednich szyb. W drugim tygodniu kwietnia „wandale” zaatakowali dalej na południe, w mieście Anacortes na wyspie Fidalgo.
Epidemia w Anacortes rozpoczęła się wczesnym rankiem 13 kwietnia 1954 r., Wtedy właściciele samochodów zauważyli nieznane dotąd wgłębienia w przednich szybach. Nie tracąc czasu, wszyscy dostępni funkcjonariusze organów ścigania w okolicy pomknęli do miasta z nadzieją na ujęcie sprawców. Blokady drogowe zostały ustawione na południe od miasta, na moście Deception Pass Bridge, a wszystkie samochody wyjeżdżające i wjeżdżające do miasta zostały dokładnie sprawdzone, podobnie jak ich kierowcy i pasażerowie.
Bez skutku. Dalej na południe odkryto, że samochody ze stacji lotniczej Whidbey Island Naval Air Station w Oak Harbor mają te same tajemnicze ślady. Prawie 75 marines przeprowadziło intensywne pięciogodzinne przeszukanie stacji. Wyszli z pustymi rękami. Pod koniec dnia zgłoszono uszkodzenie ponad 2000 samochodów z Bellingham do Oak Harbor. Dwie rzeczy stały się jasne: to nie mogło być dziełem wędrownych chuliganów; a cokolwiek powodowało dziurki i wżery w przedniej szybie, szybko zbliżało się do Seattle.
Seattle w stanie oblężenia
Wiadomość o tym zjawisku do Seattle. Rankiem 14 kwietnia 1954 roku prenumeratorzy gazety Seattle przeczytali na pierwszej stronie doniesienia o wydarzeniach, które miały miejsce na północy. W popołudniowych gazetach pojawiły się podobne historie. O 6 wieczorem. policja w Seattle otrzymała raport, że na parkingu przy 6th Avenue i John Street zostały uszkodzone trzy samochody. O godzinie 21:00 kierowca zgłosił, że jego przednia szyba została uszkodzona na N 82. Street i Greenwood Avenue. Potem worek z doniesieniami się rozerwał.
Kierowcy zaczęli zatrzymywać samochody policyjne na ulicy, aby zgłosić uszkodzenie przedniej szyby. Uszkodzone zostały auta na parkingach i w punktach punkty sprzedaży samochodów na północ od centrum miasta, a także samochody zaparkowane daleko na zachód, aż do Ballard. Uszkodzone zostały nawet samochody policyjne zaparkowane przed komisariatami. Na stacje wprowadzono dodatkowych urzędników, którzy odpowiadali na wezwania rozzłoszczonych i zakłopotanych właścicieli samochodów. Następnego ranka wżery w przedniej szybie osiągnęły poziom epidemii.
Szklana menażeria
Sama liczba uszkodzonych szyb przednich wykluczyła chuliganów, a eksperci nie mieli pojęcia, dlaczego te dziwne wgłębienia i dziury pojawiły się znikąd. Na wyspie Whidbey szeryf Tom Clark postulował, że radioaktywność uwolniona podczas ostatnich testów bomby wodorowej na południowym Pacyfiku niszczy szyby. Liczniki Geigera zostały użyte w celu badań szyb i osób, które dotknęły śladów, ale wszystkie były wolne od radioaktywności. Mimo to szeryf stanowczo utrzymywał, że „żadna ludzka siła” nie mogłaby stworzyć blizn pozostawionych na szkle.
Inne teorie były liczne
Niektórzy sądzili, że nowy nadajnik radiowy Marynarki Wojennej o milionach watów w Jim Creek niedaleko Arlington konwertuje oscylacje elektroniczne na fizyczne drgania szkła. Dowódca marynarki wojennej George Warren, odpowiedzialny za Jim Creek, nazwał tę teorię „całkowicie absurdalną”. Wskazał, że przednia szyba musiałaby mieć kilka mil szerokości, aby pasowała do częstotliwości nadajnika, a poza tym w Jim Creek, miejscu ustawienia nadajnika, nie znaleziono żadnych wżerów.
Za przyczynę uznano promienie kosmiczne bombardujące Ziemię ze Słońca, ale ponieważ tak niewiele wiedziano o promieniowaniu kosmicznym, tej teorii nie można było łatwo udowodnić ani obalić. Wysunięto teorię o tajemniczym zdarzeniu atmosferycznym, ale zwolennicy tej teorii nie potrafili wyjaśnić, jaki mógł być jego przebieg.
Ponieważ kilka osób doniosło, że widziało szklane bańki, niektórzy postulowali, że jaja pcheł piaskowych zostały w jakiś sposób złożone w szkle i teraz się wykluwają. Jak to się mogło stać i dlaczego wyklułyby się wszystkie naraz, nie było jasne.
Inni sugerowali naddźwiękowe fale dźwiękowe, nieradioaktywne szczątki koralowców z testów bomb atomowych lub zmianę pola magnetycznego Ziemi.
Inni ludzie po prostu obwiniali za całe wydarzenie gremliny.
Dr D. M. Ritter, chemik z University of Washington, został wyznaczony do współpracy z władzami w tej sprawie. Po sprawdzeniu przednich szyb i pozostałości znalezionych na niektórych samochodach, powiedział: Nie ma nic, o czym wiem, co mogłoby powodować nietypowe pęknięcia przednich szyb. Ci ludzie muszą śnić ”. Dr Ritter był bliżej prawdy niż ktokolwiek inny.
Uratuj nas, Ike!
15 kwietnia 1954 roku policja została zasypana telefonami. Zgłoszono, że prawie 3000 szyb przednich zostało uszkodzonych i nikt nie wiedział, co robić. Poszukując pomocy z zewnątrz, aby rozwiązać zagadkę, burmistrz Seattle Allan Pomeroy (ok. 1907-1966) skontaktował się z gubernatorem Arthurem Langlie w stolicy stanu Olimpia i prezydentem Dwightem D. Eisenhowerem (zwanym Ike) w Waszyngtonie:
To, co wydawało się być lokalnym wybuchem wandalizmu skutkującego uszkodzeniami okien samochodowych w północnej części stanu Waszyngton, rozprzestrzeniło się teraz w całym regionie Puget Sound. Analiza chemiczna tajemniczego proszku przylegającego do uszkodzonych szyb przednich i szyb wskazuje, że materiał może być po prostu rozrzucony przez wiatr, a nie że jest to sprawa dla policji. Nalegano, aby odpowiednie agencje federalne (i stanowe) zostały poinstruowane, aby w nagłych przypadkach współpracowały z władzami lokalnymi.
Gubernator Langlie skontaktował się z Uniwersytetem Waszyngtońskim i poprosił o powołanie komitetu naukowców w celu zbadania tego zjawiska. Eksperci (z laboratorium badań środowiskowych, laboratorium fizyki stosowanej oraz wydziałów chemii, fizyki i meteorologii) dokonali szybkiego przeglądu 84 samochodów na terenie kampusu. Stwierdzili, że uszkodzenie jest najprawdopodobniej „wynikiem normalnych warunków jazdy, w których małe przedmioty uderzają w szyby samochodów”. Fakt, że większość samochodów znajdowała się z przodu, a nie z tyłu, potwierdzał ich teorię.
Harlan S. Callahan, szeryf hrabstwa King, nie zgodził się z tym. Jego zastępcy zbadali ponad 15 000 samochodów w całym hrabstwie i stwierdzili uszkodzenia ponad 3 000 z nich. Szeryf i jego zastępcy uważali, że takiego poziomu szkód nie da się wytłumaczyć zwykłym użytkowaniem aut. Funkcjonariusze organów ścigania znaleźli również w pobliżu niektórych samochodów dziwne małe kulki. Korzystając z metod naukowych odkryli, że kulki reagowały „gwałtownie”, gdy obok nich umieszczono ołówek, ale nie długopis. Nikt jednak nie wiedział, co to oznacza.
Dalsze dochodzenie przeprowadzone przez Departament Policji Miasta Seattle wykazało, że większość dziur było w szybach starszych samochodów. W przypadku partii samochodowych zupełnie nowe samochody były „czyste”, podczas gdy używane starsze samochody wykazywały oznaki wżerów. Policja znalazła rzadkie przypadki wandalizmu „naśladowczego”, ale większość przypadków miała proste wyjaśnienie: dziurki były tam przez cały czas, ale nikt ich nie zauważył do tej pory.
To samo rozumowanie odnosi się do pyłu znajdującego się na szybie przedniej i w pobliżu samochodów. Okazało się, że był to pył węglowy, drobne cząstki powstałe w wyniku niepełnego spalania węgla bitumicznego. Cząsteczki te unosiły się w powietrzu Seattle od lat, ale nikt wcześniej nie przyglądał się im z bliska. Chociaż cząsteczki pyłu węglowego nie miały nic wspólnego z wżerami, ogół społeczeństwa w końcu je zauważył, tak jak po raz pierwszy zauważyli dziurki w szybach aut.
Sierżant Max Allison z policyjnego laboratorium kryminalnego w Seattle oświadczył, że wszystkie raporty o szkodach składały się z „5% chuliganów i 95% publicznej histerii”. Mieszkańcy Puget Sound nieświadomie stali się uczestnikami podręcznikowego przykładu zbiorowego złudzenia. Do 17 kwietnia 1954 r. incydenty wżerowe nagle ustały.
Podręcznikowy przykład
Epidemia wżerów w przedniej szybie w Seattle z 1954 roku rzeczywiście stała się podręcznikowym przykładem zbiorowego złudzenia, czasami mylnie nazywanego „masową histerią”. Do dziś socjologowie i psychologowie w swoich kursach i pismach odnoszą się do tego incydentu obok innych podobnych wydarzeń, takich jak panika inwazji marsjańskiej Orsona Wellesa w 1938 r. I przypuszczalne obserwacje „Jersey Devil” na wschodnim wybrzeżu w 1909 r.
Incydent dziurek w Seattle zawiera wiele kluczowych czynników, które odgrywają rolę w zbiorowych urojeniach. Obejmują one dwuznaczność, rozpowszechnianie plotek i fałszywych, ale wiarygodnych przekonań, wpływ środków masowego przekazu, niedawne wydarzenia geopolityczne oraz wzmacnianie fałszywych przekonań przez autorytety (w tym przypadku policję, wojsko i polityków).
Ta kombinacja czynników, dodana do prostego faktu, że po raz pierwszy ludzie faktycznie „patrzyli” na swoje szyby zamiast „przez nie” , spowodowała panikę. Ale
nie było żadnych wandali. Żadnego opadu atomowego. Żadnych pcheł piaskowych. Żadnych promieni kosmicznych. Brak oscylacji elektronicznych. Tylko kilka dziurek w oknach, które były tam od samego początku.
Prawdopodobnie masz je teraz w swoim samochodzie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz